Lunch

    Serek homogenizowany o smaku wyciśniętej wiśni był smaczny, ale nie w takim stopniu, jak kabanos drobiowy.
    Mrzokonimow zmiął papier, w którym jeszcze przed ostatnim kęsem znajdowała się suszona wędlina i wycelował go do kosza.

    Pudło. Duże, niebieskie pudło, do którego środka agent nie mógł trafić, jakkolwiek, by się starał, bo inne śmieci już wypływały z niego obficie. Była sobota i sprzątaczki miały wolne. Miały zresztą wolne od Wielkiego Piątku, kiedy to obowiązywał zakaz pracy. Nikt ich nie poinformował, że zakaz zdjęto zaraz po uchwaleniu. Prawdopodobnie siedziały teraz nad krzyżówką i usiłowały odgadnąć hasło 2 Poziomo: „inaczej czarny renifer”.

    Przerwa na lunch toczyła się leniwie i w milczeniu.

    Podwieszony pod sufitem telewizor rzucał cień na kuchenny stół, przy którym w czasie przerwy zasiadali pracownicy Agencji. Mrzokonimow i Widzimrka zerkali co jakiś czas na ekran i śledzili losy uczestników programu, z których ponoć każdy posiadał talent, choć wydawało się, że większość nie miała nawet odrobiny.

    Na scenę wkroczył nowy zawodnik.

    - Może nam się przedstawisz? - głos jednego z prowadzących zabrzmiał bogobojnie.

    Do agenckiej kuchni wszedł Włąsłydaw, ociekający wodą deszczową. Opłukał kubek, strzepnął z niego wodę, odłożył na suszarkę i podszedł do kwadratowego stolika, przy którym siedział Mrzokonimow. I Widzimrka. Deszczówki na głowie kolegi nie dało się nie zauważyć.

    - Masz deszczówkę na głowie – zauważył Widzimrka, bo nie dało się inaczej.

    - Wiem.

    - Jaki masz talent? - bogobojny głos z telewizji próbował wykrzesać z siebie naturalną ciekawość świata. Nieskutecznie.

    - Dach wciąż przecieka? - Mrzokonimow nie odwracał oczu od utalentowanego uczestnika programu.

    - Tak.

    - Umiem pisać. - oklaski publiczności zgromadzonej w studiu... Widzimrka dałby paznokcia sobie uciąć, że podobne oklaski słyszał w jednym z seriali komediowych produkcji amerykańskiej.

    - Zmień firmę – doradził przedstawicielowi Laboratorium Nieścisłości Mrzokonimow, po czym siorbnął wystygłą kawę.

    - Wiem.

    - Co z firmą jest nie tak? - zapytał Widzimrka.

    - Nazwa.

    - Co z nią?

    - Robi to, co mówi.
    - To znaczy?

    Włąsłydaw westchnął i opowiedział o tym, jak zatrudnił firmę MixDach, żeby wymieniła mu dach w jego podmiejskim domku.

    - I wymieniła. Tyle tylko, że pomieszała dach czterospadowy z dachem zamku w Opatowie, w związku z czym mam połowę budowli średniowiecznej, a połowę chałupy ze wsi łowickiej, ale mniemam, że i jakieś elementy dachu chyży łemkowskiej się zawieruszyły. No, i mi przecieka...
    - Zaprezentuj nam swój talent... – gromkie brawa zagłuszyły głos prowadzącego.

    Widzimrka i Mrzokonimow pokręcili z niedowierzaniem głowami nad niedolą swego kolegi z Agencji i skupili się na uzdolnieniach pisarskich uczestnika.

    Był to młody chłopak, w okularach, z ryżą brodą, który zapalił papierosa i zaczął pisać na przyniesionym ze sobą laptopie. I pisał. Pisał. Pisał...

    Lunch powoli dobiegł końca. Włąsłydaw przyklepał deszczówkę na włosach, a agenci dosunęli po sobie krzesła i wrócili do sprawy. A w telewizji chłopak wciąż ekscytował publiczność swoim talentem pisarskim, dzięki któremu tworzył przygody zdolnego polskiego dekarza.

    Nikt nie podejrzewał nawet, że to będzie powieść w odcinkach.