Misja: Pod Płetwą

Hotel górował nad zatoką. Wody zatoki pełne były turystów, którzy z kolei pełni byli radości oraz procentów wyskokonapojowych.

Idylla.

Gdyby znalazł się ktoś, kto zapragnąłby namalować obrazek ilustrujący całą tę sielską scenerię, to musiałby umieścić również i nieco kuriozalnych bohaterów z przeciwległego skrawka zatoki. Wygrzewający się na słońcu martwy rekin, dyrektor hotelu, lokalny oddział policji, dwóch agentów - ubranych w kolorowe bermudy, czapki z daszkiem, przeciwsłoneczne okulary oraz tajniackie czarne płaszcze - oraz zmierzający w ich stronę boy hotelowy stanowiliby właściwe uzupełnienie rzeczonego landszaftu.

- Panna Esteban de la Vega oświadczyła, że wyjedzie za dwa dni, jeśli sprawa martwych rekinów nie zostanie natychmiast rozwiązana - oznajmił boy, zatrudniony w hotelu na umowę o dzieło. A ponieważ wypowiedzenie tego zdania było jego dziełem, toteż jeszcze tego samego popołudnia zapłacono mu i odprawiono.

- Słyszą panowie?! - załkał dyrektor . - Musicie nam pomóc! Jeśli gwiazdy takie jak panna Maria Flondra Esteban de la Vega zbojkotują naszą placówkę... to... to... - nie dokończył, bo rozkleił się kompletnie. Z pomocą przyszedł mu szef lokalnej policji:

- Hotel żyje z celebrytów popijających na plaży drogie drinki z palemką - wyjaśnił agentom.

Widzimrka zerknął w kierunku budynku. Na tarasie jeszcze przez moment tkwiła kobieca postać z pudelkiem na rękach, po czym rozpłynęła się w otchłani pokoju hotelowego. Przełknął ślinę i odwrócił się do dyrektora:

- Pomożemy! - zapewnił, a następnie zapytał rzeczowo: - Państwo mówili, że który to rekin w tym miesiącu?

- Czwarty - odparł dyrektor, a szef policji potwierdził.

Agenci pokiwali głowami.

- Pozwolicie, panowie, że sie rozejrzymy - rzekł Mrzokonimow.

- Pozwolimy - odparli panowie.

Agenci postanowili zatem przejść się po okolicy, porozmawiać z tubylcami i spróbować lokalnych specjałów. Okolica była ładna, tubylcy parający się na co dzień rybołówstwem wiedzieli dużo, ale nie na temat, pozostała zatem tutejsza kuchnia.

Kelnerka podająca do stołu oddaliła się pozostawiając kartę dań. Ponieważ ceny potrafiły zmieniać się błyskawicznie, a i żywność, w którą zaopatrywały bar hurtownie, równie szybko ulegała biodegradacji, toteż całe menu sporządzono ołówkiem. Generalnie odnosiło się wrażenie że lokalny bar lada moment się zwinie i uczucie to potęgowały wykonane z dykty stoliki oraz sam budynek, przed którym usiedli.

- Ojoj - podskoczył Mrzokonimow, gdy popijając drinka z palemką (i tęskniąc za balkonem ukochanej knajpki) poczuł wibracje w zainstalowanym w mankiecie komunikatorze.  - To Włąsłydaw z Laboratorium Nieścisłości.

- Co pisze?

- Że w tym rejonie w ostatnim miesiącu wzrosła śmiertelność rekinów.

- Laboratorium przekazuje jak zawsze ścisłe informacje. - rzucił z przekąsem Widzimrka. - Jakieś wskazówki?

- Radzi nam pobrać próbkę wody z zatoki, ale też i trochę z głębszych rejonów.

- Zginęlibyśmy bez Włąsłydawa - mruknął Widzimrka, ale za moment obaj wstali i skierowali się do autokaru, którym przyjechali razem z grupą turystów, by odebrać pozostawione w nim walizki. Ich zawartość mogłaby zaskoczyć niejednego mieszkańca hotelu. I kiedy wielki ponton, który wypełniał wnętrze ich bagażu, wypłynął na głębsze wody - niejednego zaskoczył.

Wyniki z pobranych próbek dostarczyły wszelkich możliwych odpowiedzi. Ale Widzimrkę i Mrzokonimowa nie interesował ból egzystencji, lecz rozwiązanie problemu tajemniczych śmierci rekinów. I to właśnie uzyskali.

***

Płynęli w milczeniu.
  Dyspozycje, które otrzymali, były konkretne. Kiedy służbowy ponton osiągnął odpowiednie współrzędne, zatrzymali się i zaprzestali wiosłowania. Czekali.

- Mam nadzieję, że po tym, co dla nich zrobiliśmy, nie zostaniemy przez nich pożarci? - wyraził w iście angielskim stylu swoje obawy Mrzokonimow i pociągnął raz jeszcze drinka z palemką, którego sączył już drugi dzień.

- Doprawdy, bycie pożartym przez rekina to wyjątkowo niefortunny zbieg okoliczności. - zauważył Widzimrka, po czym natychmiast dodał: - Nas jednak wszelkie zbiegi unikają. Jesteśmy zbyt skuteczni.

Wody zatoki zabulgotały, a spienione fale ich otoczyły. Na powierzchni wody pojawiła sie kapsuła o głowie rekina. Przezroczysta szyba otworzyła się i oczom agentów ukazał się dziwny człowiek ubrany w garnitur, z płetwą grzbietową na plecach.

- Szanowanko! - wyciągnął dłoń i uśmiechnął się rekiniasto, ale, o dziwo, przyjaźnie. - Roman Wiertarek, rzecznik Podwodnego Stowarzyszenia Rekinów i Płaszczek Pospolitych.
 Agenci skinęli głowami. Każdy swoją.

- W imieniu moich klientów i przyjaciół - błysk w prawym siekaczu oślepił na moment Widzimrkę - chciałbym wyrazić wdzięczność za szybkie i skuteczne rozwiązanie zagadki tajemniczych zgonów rekinowej populacji.

- Drobiazg! - skwitował Mrzokonimow.

- Po prostu stosujcie filtry antykosmetykowe, które Wam przesłaliśmy. To na razie jedyne antidotum. - dorzucił Widzimrka.

- Jak znajdziemy tego, co to kosmetyki dla dwunożnych pozatruwał,damy znać.

- Będziemy wdzięczni jeszcze bardziej - rzekł rzecznik. - Ale przyjmijcie, proszę, teraz ten cudowny dowód wdzięczności.

Mówiąc to, rzecznik Roman Wiertarek podarował im szampan Igristoje oraz najlepszy kawior pod słońcem Toskanii.
 Uścisnąwszy sobie ręce, Widzimrka i Mrzokonimow uścisnęli też dłoń rzecznikowi, pogłaskali go po płetwie, obejrzeli jego zęby, zrobili sobie słit-focię i wrócili do swojego miasta, gdzie czekał na nich, na ich ulubionym balkoniku, naszykowany stolik.

I tam też zjedli kawior popijając szampanem...